Het roer moet om deel 3: En nu verder

Sinds half november ben ik bezig geweest met analyseren waarom ik me niet prettig voel en wat ik anders zou willen. Ik heb jullie daarvan in enkele stukjes op de hoogte gebracht. Ik denk dat ik er wel zo'n beetje uit ben. Dat wil alleen zeggen dat ik een idee heb hoe het verder moet, maar dat het afwachten is of dat ook gaat lukken. Het zal dus meer een aftasten zijn, kijken wat werkt voor mij, alles een beetje op me af laten komen. Ik heb nog geen vastomlijnde plannen.

Ik weet nu beter wat ik wil: meer genieten van de mensen om me heen en van de dingen waar ik plezier aan beleef. Behalve lezen zijn dat o.a. schrijven, wandelen en fotograferen. Ik lijd aan een vreemde ziekte die het mij niet toe staat iets plezierigs te ondernemen waar ik energie van krijg, als ik het idee heb daarmee andere plichten te verzaken, waardoor het me constant aan energie ontbreekt om die verplichte zaken aan te pakken. En zo kom je dus is een vicieuze cirkel terecht.

Maar wat is nu echt een verplichting? Natuurlijk er zijn dingen die echt gedaan moeten worden, maar hoeveel zaken zijn er waarvan ik dènk dat ze moeten, maar die ik mezelf op de hals haal? Alleen al het onderscheid daar tussen maken geeft lucht. Ik zal er hier niet meer in detail op in gaan, maar als ik die op een rijtje zet, zie ikzelf hoe belachelijk dat allemaal is. Dat betekent kappen met een heleboel zelf opgelegde "verplichtingen". 

Toch heeft mijn besluit ook gevolgen voor mijn blogs. Zo zal ik niet meer meedoen aan #boekperweek. Dit jaar lukte het om 50 boeken te lezen en ze allemaal van een recensie te voorzien. Komend jaar zien we wel hoeveel het er worden. Maar wat ik lees, wordt nog wel steeds van een recensie voorzien. Ik lees mijn boeken graag langzaam en zorgvuldig, soms tweemaal. En dan lukt het niet er heel veel te lezen.

Daarnaast zullen het wellicht andere boeken zijn. Toen ik ruim twee jaar geleden gevraagd werd door De Leesclub van Alles om recensies voor hun site te schrijven waren we nog maar met een kleine groep. De lat lag hoog, de stijl van de recensies was erg belangrijk en het was niet de bedoeling dat ze op een (persoonlijker) blog gingen lijken. Daar heb ik veel energie in moeten steken, ook bij het bewerken van oude blogposten tot fatsoenlijke recensies. Inmiddels zijn er ruim voldoende recensenten en zijn de strenge eisen wat losgelaten. 

Maar ik heb gemerkt dat ik het laatste jaar tijdens het schrijven teveel bezig was met de vraag wat ik wel en niet kon schrijven, omdat het niet meer alleen een blogpost was. Dat begon ik als beklemmend te ervaren. Ook bij de boekkeuze lette ik op wat er al besproken was en of het om een beetje recent boek ging. Dat betekende dat ik boeken die ik graag zou willen lezen, moest laten schieten en dat ik veel recensie-exemplaren moest aanvragen, die dus weer de verplichting tot een recensie betekenden.

Op Mijn Boekenkast zullen nu dus minder en ook andersoortige boeken verschijnen, al blijf ik mijn voorkeur voor Nederlandse literatuur wel trouw. Wat zeker doorgaat is de Maand van de Surinaamse literatuur in oktober. Of ik meedoe met leesacties van andere boekbloggers zal ik per keer bekijken.

Dit blog Verbeelding en historie zal juist meer gaan bevatten en gevarieerder worden. Het zijn nog vage plannen, maar ik denk aan af en toe een gedicht uitpluizen, misschien weer eens een stukje over een spreekwoord (waaraan ik in het verleden ook veel plezier beleefde, zie het tabblad Spreekwoorden). Ook films, theatervoorstellingen en musea komen wellicht meer aan bod. En zomaar een verhaaltje "voor de leuk" of de stukjes voor WOT (zie bij het tabblad WOT). 
Kortom meer schrijven om het plezier van het schrijven.

Of er nog wat gaat gebeuren met mijn blog over wandelen weet ik nog niet. Ik ga in geen geval meer proberen om 1000 km per jaar te lopen. Misschien gaan we trainen voor een langere meerdaagse tocht en is het op het moment dat we die gaan lopen leuk om er verslag van te doen. We zien wel. Voorlopig laat ik alles even op me afkomen en ga ik vooral doen waar ik zin in heb. 

Om te beginnen nu eerst Een knipperend ogenblik van Mirjam van Hengel uitlezen over Remco Campert, waar ik me de tijd niet voor gunde, terwijl ik er zo naar uitgekeken heb.

© Jannie Trouwborst, januari 2019.