Een nieuwe fase

Het was al een poosje stil hier. Wellicht is het sommigen van jullie opgevallen. Geen enkel blog, weinig reacties op Twitter, vrijwel geen Facebook. Het was voor mij even een tijd van bezinning. Ik las wel, maar in bloggen had ik weinig zin. Een paar maanden geleden worstelde ik er ook al mee. Ik dacht de oplossing gevonden te hebben, maar dat viel tegen. Dan is er dus meer aan de hand dan ik aanvankelijk dacht en dat kan ik niet langer negeren.

Onlangs schreef Annelies dat ze besloten had te stoppen met haar blog na zeven jaar. Ik heb dat in de vijftien jaar dat ik blogde bij meer boekblogsters zien gebeuren: nieuwe uitdagingen, trouwen, kinderen krijgen, een eigen bedrijfje beginnen, van werk veranderen: allemaal redenen om het bloggen even op een lager pitje te zetten of, al dan niet tijdelijk, te stoppen. Allemaal gebeurtenissen in het leven die spannende nieuwe vooruitzichten bieden en toekomstgericht zijn. Er was een nieuwe fase in het leven aangebroken.

Wat al deze gebeurtenissen gemeen hebben, is het feit dat ze omarmd werden door wie er in belandde en dat het leven daarop ingericht werd, met de focus op veel meer en vaak andere dingen dan bloggen over boeken. Ik vind het geweldig omringd te zijn door zoveel jonge, enthousiaste mensen en geniet mee van de manier waarop ze volop in het leven staan. Met hun kinderen, hun wandelprojecten en hun uitdagende bezigheden op gebied van werk en gezin. En hun leesavonturen natuurlijk. Daarbij vergeet ik wel eens dat ik in een heel andere fase van het leven verkeer. En dat drong ineens door toen ik het blog van Annelies las.

Mijn toekomst is een stuk korter dan die van mijn jonge blogvriendinnen. Het is gewoon realistisch dat te beseffen. En die wordt ook niet langer door het bloggen over boeken stug vol te houden. Zeker niet als het geen plezier meer geeft en het op een verplichting is gaan lijken. Misschien is het zelfs wel een vlucht voor de realiteit. Zoals ik vroeger mijn kamer op ging ruimen als ik eigenlijk zou moeten studeren, maar het liever nog even uitstelde. Nu is het andersom: bloggen als ik eigenlijk mijn spullen uit zou moeten zoeken en opruimen....

Dat is niets om somber over te doen: ik heb nog een toekomst, maar die moet ik wel inrichten zoals bij deze levensfase hoort. Accepteren wat niet meer mogelijk is en genieten van wat nog wel kan. Nadenken over hoe en waar we over enkele jaren willen gaan wonen. Kleiner, met een minder bewerkelijke tuin en minder huis om schoon te houden en zonder trappen. Het is nog lang niet zover, maar voorbereidingen treffen is nooit tevergeefs, want dat het ooit zover komt, dat houd je ook niet tegen door stug door te bloggen, terwijl je er geen zin meer in hebt. Dat is je kop in het zand steken.

Toen dat helder werd, was het alsof er iets van me af viel. Of ik een stukje vrijheid veroverde. Ik kan gewoon blijven lezen en af en toe in een blogje aan jullie vertellen wat ik zoal las. Ik kan jullie blijven volgen op Twitter en via jullie blogs. Want dat contact kan ik echt niet missen. Niet alleen voor de boekenblogs, maar ook de tuin van Stien, het Tiny House van Hendrik-Jan, de kinderen van Literasa, Sue en Tessa, de rake maandagquotes van Karin en haar confronterende vragen, de sportprestaties en stukjes van Ali, de wandelingen en wijze woorden van Niek, de straatgedichten en streekpaden van Suzanne, de schilderijen en stukjes van Carel, de waardevolle tips van Sandra, Lalagè, Johanna en de schrijfopdrachten van Martha. En nog zoveel anderen, wiens tweets en blogs ik graag lees.

Maar ondertussen kan ik aan de slag gaan met mijn eigen, noodzakelijke projecten hier thuis. Zonder schuldgevoel, omdat ik denk dat ik eigenlijk nog zou moeten bloggen. En gewoon omdat dat goed voelt. Bezig zijn met wat er nu toe doet: mijn familie en mijn vrienden en zo min mogelijk troep achterlaten voor mijn kinderen. En weer tijd vinden voor mijn hobby's: fotograferen, wandelen en de genealogie. 

De eerste stappen voor onze toekomst zijn al gezet. Daarover later misschien meer. Voorlopig lees ik ontspannen verder. Binnenkort een blogje daarover, zonder recensies. Uiteraard in Het Bureau, dat geeft echt rust, zoals Gerbrand Bakker al voorspelde. Maar tussendoor ook andere boeken. 

Ik zeg niet dat ik nooit meer zal bloggen over een boek. Over Het Bureau zal ik in elk geval vast nog wel eens wat melden. Dat doe ik dan uiteraard gewoon op MIJN BOEKENKAST. Dit weblog, VERBEELDING EN HISTORIE, bewaar ik voor persoonlijke stukjes en creatieve uitingen, bezoeken aan films, musea, toneelvoorstellingen e.d. Minder volgers misschien, maar dat is niet erg. Via Twitter komt het toch wel bij de juiste mensen terecht, d.w.z. de mensen die ik niet graag wil verliezen door weinig te bloggen over boeken. Over de frequentie ga ik niets zeggen, de tijd zal het leren.

Geen afscheid dus! We houden contact via Twitter.

© Jannie Trouwborst, maart 2019.